Jezus powiedział do swoich uczniów: «Tak jest napisane: Mesjasz będzie cierpiał i trzeciego dnia zmartwychwstanie; w imię Jego głoszone będzie nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom, począwszy od Jeruzalem. Wy jesteście świadkami tego.
Oto Ja ześlę na was obietnicę mojego Ojca. Wy zaś pozostańcie w mieście, aż będziecie przyobleczeni w moc z wysoka». Potem wyprowadził ich ku Betanii i podniósłszy ręce, błogosławił ich. A kiedy ich błogosławił, rozstał się z nimi i został uniesiony do nieba. Oni zaś oddali Mu pokłon i z wielką radością wrócili do Jeruzalem, gdzie stale przebywali w świątyni, wielbiąc i błogosławiąc Boga.
(Łk 24, 46 - 53)
Nadszedł moment, w którym Jezus rozstaje się ze swoimi uczniami. Jego fizyczna obecność, dająca się dotąd odczuć bliskość i pewność Jego działania przestają być tak oczywiste, jak do tej pory.
Dla Kościoła nadchodzi teraz czas, kiedy uczniowie nie będą już mogli być tak blisko, rozmawiać z Nim, pytać. Teraz sposób ich porozumiewania się z Jezusem będzie inny. To w Duchu Świętym mają odtąd poznawać natchnienia i nimi się kierować. I w ten sposób wypełniać wolę Boga.
Św. Łukasz zapisał, że uczniowie oddali pokłon czyli uwielbili Boga i pełni radości wrócili do Jerozolimy czyli do swojej zwyczajnej codzienności. Mimo tego rozstania była w nich pewność Jego prawdziwej obecności. Czas, kiedy przebywali z Chrystusem, wychowywał ich wiarę. Wniebowstąpienie jeszcze bardziej tę wiarę umocniło. Wiedzieli, że Bóg będzie ich prowadził, dlatego moment odejścia Jezusa był dla nich źródłem takiej radości.
Próżna byłaby wasza wiara, gdyby On nie zmartwychwstał (por. 1 Kor 15,14). To właśnie ze Zmartwychwstania płynie sens naszej wiary.
